Τέχνη & Ψυχαγωγία

Μερικές σκέψεις για την ανάγκη της ψυχαγωγίας μέσα από την τέχνη:

Πολλοί πιστεύουν ότι ο πόνος και οι επώδυνες καταστάσεις είναι ο βασικότερος δρόμος που οδηγεί στην Αυτογνωσία και την Απελευθέρωση. Να είμαστε δηλ. προσκολλημένοι σε κάτι ή κάποιον και να αρνούμαστε να το αφήσουμε και να προχωρήσουμε. Αυτό το «κόλλημα» μας κάνει να υποφέρουμε. Και τότε, για να μην πονάμε, «αναγκαζόμαστε» » να αφήσουμε δυσλειτουργικούς τρόπους αντίληψης και συμπεριφοράς και να υιοθετήσουμε νέους και πιο λειτουργικούς. «Υποχρεωνόμαστε» σε αλλαγή πλεύσης, αλλαγή τρόπου ζωής και σκέψης, αλλά η αλλαγή αυτή δεν είναι, στην αρχή, τουλάχιστον, μια ελεύθερη επιλογή, μια ευχάριστη διαδικασία συναισθηματικής Απελευθερωσης και Αλλαγών. Γίνεται μόνο προς αποφυγή του πόνου. Σωστά! Έτσι είναι! Στην αρχή, τουλάχιστον... Αλλα μόνο μ' αυτό τον τρόπο γίνονται τα πράγματα στη ζωή και μόνο έτσι προχωράμε ;

ΟΧΙ μόνο έτσι και όχι αποκλειστικά με αυτόν τον τρόπο!

Υπάρχει και ο δρόμος της Ψυχαγωγίας και της Απολαυσης μέσα απο την Τέχνη !

Ένα γενικος ορισμός της ψυχαγωγία είναι το να νιώθουμε ευχαρίστηση, ξεκούραση, αποφόρτιση γενικά μια αρμονική κατάσταση, κυρίως μέσω της επαφής μας με την τέχνη (και όχι μόνο...)

(Ο ορισμός από την Wikipedia : Ψυχαγωγία είναι η συμμετοχή του ανθρώπου στα ανώτερα έργα του ανθρώπινου πολιτισμού, που τον μορφώνει πνευματικά και αισθητικά και τον εξευγενίζει. Η ψυχαγωγία, παρόλο που επιτυγχάνεται με διαφορετικούς τρόπους σε κάθε πολιτισμό, σε όλους συνδέεται με την πνευματική και καλλιτεχνική δημιουργία και, μυώντας τον άνθρωπο κατάλληλα, φέρνει την αρμονία σώματος και ψυχής)

Και γιατί το χρειαζόμαστε αυτό ;

Με την ευχαρίστηση που παίρνουμε από καλλιτεχνικές - ψυχαγωγικές δραστηριότητες μπορεί να συμβαίνουν τα εξής :

• Μέσα από την επαφή μας με την Τέχνη και την καλλιτεχνική μας εκπαίδευση γινόμαστε πιο ελεύθεροι σε νέες ιδέες και συμπεριφορές
  
  Και σε τι μας χρειάζεται αυτό ; Μας χρειάζεται, γιατί, καθώς νιώθουμε πιο ελεύθεροι να εκφραστούμε και να δράσουμε, γινόμαστε πιο δημιουργικοί, πιο καινοτόμοι και εφευρετικοί στην επίλυση προβλημάτων.
  
  Μαθαίνουμε να βλέπουμε περισσότερες πλευρές ενός ζητήματος και να μην κολλάμε. Είμαστε πιο τολμηροί και αναλαμβάνουμε ευκολότερα ρίσκο στις αποφάσεις μας, με μεγαλύτερη διάκριση και λιγότερο φόβο. Αυτό δεν χρειαζόμαστε στις «δύσκολες» στιγμές της ζωής μας ; τότε δεν χρειαζόμαστε βοήθεια ; και γιατί να μην προσφέρουμε εμείς οι ίδιοι αυτή τη βοήθεια προς τον εαυτό μας, αν μπορούμε ;

• Αυξάνει η νευροπλαστικότητα του εγκεφάλου μας. Αυτό σημαίνει ότι οι νευρώνες του εγκεφάλου (θα λέγαμε απλά τα εγκεφαλικά κύτταρα) φτιάχνουν νέες συνδέσεις και συνδέονται με άλλους νευρώνες στον εγκέφαλο μας. Δηλ. από την μια πλευρά καταργούνται τα καλωδιωμένα μεταξύ τους δίκτυα στον εγκέφαλο (δηλ. αυτά τα δίκτυα που δημιουργούν τις πάγιες πεποιθήσεις , τις αντιλήψεις, συνήθειες, εμμονές και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα). Και από την άλλη πλευρά δημιουργούνται νέες συνδέσεις. Και «νέες συνδέσεις» σημαίνει: Μπορούμε να αλλάξουμε το είδος των πεποιθήσεων, των συμπεριφορών και των χαρακτηριστικών προτύπων, που έχουμε ενστερνιστεί. Μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Μπορούμε να αλλάξουμε συνήθειες. Μπορούμε να κερδίσουμε ελευθερία στον τρόπο που σκεπτόμαστε, στον τρόπο που συμπεριφερόμαστε, στον τρόπο που νιώθουμε και αντιδράμε. Και αυτό μπορεί να γίνει εύκολα και ευχάριστα. Η νευροπλαστικότητα αυξάνει με το γέλιο! Και αν το πρώτο συστατικό της μάθησης είναι η δυνατοτητα του εγκεφάλου να εχει ευπλαστους νευρώνες, τότε μαθαίνουμε ευκολότερα και καλύτερα μεσα από ένα καλό γέλιο! Μαθαίνουμε και Εξελισσόμαστε!!!
  
  
• Με την συμμετοχή μας σε καλλιτεχνικές δραστηριότητες εξισορροπούνται τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου μας για να είμαστε ακόμη περισσότερο λειτουργικοί στη ζωή μας.
  
  Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελείται από δύο μέρη, το αριστερό και το δεξί ημισφαίριο. Το αριστερό ημισφαίριο χρησιμοποιείται στη λογική σκέψη και στις αναλυτικές διαδικασίες. Αυτό το κομμάτι του εγκεφάλου είναι συνήθως αυτό που εκπαιδεύεται στο σχολείο μαθαίνοντας ανάγνωση, γραφή, μαθηματικά κλπ. Από την άλλη πλευρά, το δεξί ημισφαίριο χρησιμοποιείται στις συναισθηματικές λειτουργίες, στη φαντασία και στη δημιουργικότητα. Είναι αυτό το μέρος του εγκεφάλου που το σχολείο και η οικογένεια, γενικά η κοινωνία αμελεί να εκπαιδεύσει ή δίνει λιγότερη αξία. Χρειάζεται λοιπόν και αυτό το μέρος του εγκεφάλου να καλλιεργηθεί με την συμμετοχή σε καλλιτεχνικές δραστηριότητες και μέσω το μεσολόβιου να δίνει πληροφορίες και να εμπλουτίζει το δεξί μέρος του εγκεφάλου με τις δικές του «πληροφορίες». Και τι θα μπορούσε να συμβεί με την ισορροπημένη ανάπτυξη των δύο ημισφαιρίων του εγκεφάλου μας και την μετάδοση πληροφοριών από το ένα στο άλλο, με τον Νου και το Συναίσθημα σε αρμονική σχέση;
  
  Για παράδειγμα το δεξί ημισφαίριο οραματίζεται τι θέλει να φτιάξει και το αριστερό ημισφαίριο εκτελεί ακόμη πιο δημιουργικά. Επίσης, όταν υπάρχει σχετική ισορροπία στον εγκέφαλο μας, τότε μπορούμε να οραματιστούμε, να βάλουμε νέους στόχους, να κάνουμε πλάνα αλλαγής πλεύσης σε ότι δεν πάει καλά. Να πραγματοποιούμε στόχους. Να βάλουμε σε πράξη τα οράματα μας. Να μην αφήνουμε να κάνουν οι άλλοι σχέδια για τη ζωή μας και εμείς απλώς να τα εκτελούμε. Γιατί αυτό δεν είναι ζωή, είναι διεκπεραίωση της ζωής. Όσοι έχουμε περάσει από ένα τέτοιο στάδιο ξέρουμε πόσο άγονη, οδυνηρή και τελματωμένη ήταν αυτή η φάση της ζωής μας!!! Σίγουρα, λοιπόν, αποκτάμε καλύτερη διάθεση, αντιμετωπίζουμε θετικότερα τη ζωή και γινόμαστε πιο δημιουργικοί κι ευρηματικοί σε θέματα που μας απασχολούν, όταν και τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου μας λειτουργούν ισορροπημένα και μεταδίδουν πληροφορίες το ένα προς το άλλο! Ισορροπεί η λογική με το συναίσθημα!

• Τέλος, η καλλιτεχνική ενασχόληση μας είναι μια διαδικασία, (όχι αποκλειστικά και μόνο ένα καλλιτεχνικό προϊόν), που οδηγεί με σιγουριά σε μεγαλύτερη Αυτογνωσία και Απελευθέρωση.
  
  Είναι μια διαδικασία δημιουργίας, προβληματισμού, πειραματισμού, εξερεύνησης και ανακάλυψης έξω από τα καθιερωμένα μοντέλα της καθημερινότητας. Είναι μια διαδικασία ξένοιαστη, με καλλιτεχνική ελευθερία και συναισθηματική έκφραση. Γι' αυτό μπορεί να συμβάλλει στη αύξηση της δημιουργικότητα μας, στην διεύρυνση των τρόπων που επικοινωνούμε, την εστίαση σε θετικούς στόχους και ένα σωρό άλλες θετικές παραμέτρους. Πρακτικά αυτό σημαίνει, ότι μαθαίνουμε μέσα από την επαφή με την τέχνη, να εκφράζουμε τον εαυτό μας, τις ιδέες μας, τις σκέψεις μας και τις προσδοκίες μας με τρόπους πρωτότυπους και συνολικότερους! Δηλ. εκφράζουμε περισσότερα κομμάτια του εαυτού μας με περισσότερους και διαφορετικούς τρόπους. Καταλαβαίνουμε καλύτερα τους άλλους και οι άλλοι εμάς. Αυξάνει η ενσυναίσθηση και γινόμαστε λιγότερο επικριτικοί και αυστηροί. Αυξάνεται και η δική μας αυτοπεποίθηση, αφού εκδηλώνουμε προς τα έξω τον συναισθηματικά μοναδικό μας εαυτό, χωρίς κίνδυνο σωστού ή λάθους! Αν ο καθένας μπορεί να προσεγγίζει και να εκφράζει την πραγματικότητα από την δική του μοναδική οπτική γωνία, τότε δεν καταργείται το στερεότυπο σωστό/λάθος και ο κίνδυνος αρνητικής κριτικής, που τόσο φοβόμαστε οι περισσότεροι ; δεν είναι τόσο πολύ απελευθερωτικό αυτό ;