Ο Ιρβιν Γιαλομ για τον Καζαντζάκη
Ο γνωστός συγγραφέας Ιρβιν Γιάλομ («Όταν εκλαψε ο Νίτσε», «Στο ντιβάνι» κλπ) καιένας από τους σημαντικότερους εν ζωή ψυχοθεραπευτές τιμήθηκε με το βραβείο Οσκαρ Πφιστερ, τον Μάιο του 2000.
Στην ευχαριστήρια ομιλία του κατά την παραλαβή αυτής της τόσο σπουδαίας επιστημονικής διάκρισης, που απονέμει η Επιτροπή για την Ψυχιατρική και την Θρησκεία της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρίας, ο Ιρβιν Γιάλομ έκλεισε με τις εξής λέξεις :
...Αντιλαμβάνομαι την οδύνη στην ανθρώπινη ύπαρξη αλλά ποτέ δεν βιώνω αυτή την οδύνη τόσο κατακλυσμικά που να απαιτεί τη θυσία της ζωής. Προτιμώ σαφώς μια νιτσεϊκή προοπτική, που είναι εορταστική για τη ζωή, δεμένη με τη ζωή, και βασίζεται στην amor fati, την αγάπη για τη μοίρα σου. Η δουλειά που έχω κάνει με ανθρώπους που έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο μ' έχει διδάξει ότι το άγχος θανάτου είναι ευθέως ανάλογο με το ποσό της «αβίωτης ζωής» κάθε ανθρώπου. Εκείνοι που νιώθουν ότι έχουν ζήσει πλούσια τη ζωή τους, ότι έχουν εκπληρώσει τις δυνατότητες τους και τον προορισμό τους, βιώνουν λιγότερο πανικό μπροστά στο θάνατο. Οι ψυχοθεραπευτές έχουν να μάθουν πολλά από τον Νίκο Καζαντζάκη, τον συγγραφέα τόσων δοξαστικών για τη ζωή έργων, όπως ο Ζορμπάς και ο Χριστός ξανασταυρώνεται. Ο Καζαντζάκης ήταν, όπως ο Νίτσε, ένας αντι-θρησκευτικός θρησκευόμενος και ο τάφος του (ο οποίος βρίσκεται ακριβώς έξω από τα τείχη του Ηρακλείου στην Κρήτη επειδή αφορίστηκε από την Εκκλησία*) φέρει την επιγραφή «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος» Μ' αρέσει πολύ η φράση του στην Αναφορά στον Γκρέκο : « Να μην αφήσω στο Χάρο τίποτα να μου πάρει - μοναχά λίγα κόκκαλα». Είναι ένας καλός οδηγός για τη ζωή μας - και για το έργο μας στην ψυχοθεραπεία.-
[*Πρόκειται για ανακριβή θρύλο που συνοδεύει τον Καζαντζάκη. Στην πραγματικότητα δεν αφορίστηκε ποτέ ο ίδιος. Αναθεματίστηκε το βιβλίο του Ο τελευταίος πειρασμός. Ο τάφος του βρίσκεται ακριβώς πάνω στα τείχη του Ηρακλείου, στην Ντάπια Μαρτινέγκο, και αγναντεύει το πέλαγος. (Σ.τ.μ)]