Εσύ, που θέλεις να πας;

Άλλοι το γλεντάνε που μένουν μέσα, χωρίς ανάγκη μετακίνησης προς το γραφείο και για άλλες υποχρεώσεις. 'Άλλοι κολλάνε στη τηλεόραση αθροίζοντας θανάτους και κρούσματα, και λογαριάζοντας τον εαυτό τους στους «επιζώντες της επιδημίας», τρέμοντας, συχνά, μήπως κολλήσουν τον ιό και πεθάνουν (ανεξαρτήτως ηλικίας και φυσικής κατάστασης!). Άλλοι βαριούνται «θανάσιμα», πλήττουν αφόρητα ή εξαντλούν τον επαναστατικό τους οίστρο σε βόλτες με το στανιό, έστω μέχρι το σουπερ μάρκετ.. να μην υποχωρήσουν ως «υποψιασμένοι» στα συνομωσιολογικά σχέδια των «κυρίαρχων», που τους θέλουν παροπλισμένους, τρομοκρατημένους και κλεισμένους μέσα στα σπίτια, εξ αιτίας της πανδημίας.

Αυτή είναι μια μικρή «ποικιλία» της ίδιας πλευράς! Με διαφορετικά συναισθήματα, διαφορετικές αποφάσεις και συμπεριφορές. Υπάρχουν και άλλες, βέβαια...

Για παράδειγμα υπάρχει μια πλευρά, που αντιμετωπίζει τον ιό, όχι μόνο ιατρικά ή απλά με επιφύλαξη λόγω των-καθόλου ασήμαντων-κοινωνικών παραμέτρων, αλλά προσωπικά. Και φυσικά, το να παίρνει ο καθένας τα μέτρα του χωρίς φόβο, αλλά με υπευθυνότητα απέναντι στον εαυτό του και τους αγαπημένους του και απέναντι στους συνανθρώπους του, δεν τον καθιστά άρον άρον φοβισμένο ανθρωπάκο, ζήτημα όπου, ως συνήθως έχει μεταφερθεί η διαμάχη (δηλ. μεταξύ «επαναστατών» και «υποταγμένων», λες κι είναι αυτό το θέμα σήμερα...) . Μπορεί να είναι και αυτό το θέμα, ίσως, αλλά με νέες παραμέτρους! Και δεν αντιμετωπίζεται έτσι, δηλ. με παλιές τακτικές και παρορμητικές μεθόδους.

Μπορεί να είναι, ωστόσο, και κάτι άλλο βαθύτερο και πρωτόγνωρο από κάθε άποψη, όλο αυτό που συμβαίνει! Αλλά ποιο είναι αυτό ; Αναρωτιόμαστε όλοι....

Ακόμη, δεν ξέρουμε γιατί συνέβη αυτό σε όλο τον πλανήτη .... και κατά πόσο ο καθένας ατομικά και με καθοιονδήποτε τρόπο έχει συμβάλει σ' αυτό.... (θα δούμε εν καιρώ... «ουδέν κρυπτό υπό τον ήλιον»)...όμως, το πραγματικό ερώτημα αυτή τη στιγμή είναι : εγώ τι κάνω τώρα; Ποια στάση κρατώ σε κάθε νέα πρόκληση που προκύπτει κάθε ώρα, κάθε στιγμή, έτσι όπως τρέχουν γρήγορα τα γεγονότα;

Μ' άλλα λόγια και με αυτά τα δεδομένα στην παρούσα κατάσταση, σημασία έχει τι μπορεί να κάνει ο καθένας εξατομικευμένα γι' αυτό. Σήμερα! Τώρα. Την κάθε στιγμή. Ας το δούμε, λοιπόν!!!

Αρκετοί θα συμφωνήσουμε ότι ο κορωναϊός αυτός είναι μια πρόκληση, ένα ερέθισμα που θέλει αντιμετώπιση προσωπικά από τον καθένα, πρώτα και κύρια, και αυτό θα δημιουργήσει το συνολικό αποτέλεσμα. Είναι σαν έχουμε μηδενίσει το κοντέρ ως ανθρωπότητα και ξαναρχίζουμε από την αρχή. Πως θα γίνει αυτό; Φυσικά, με βάση τις αντιλήψεις του, τις εμπειρίες και τα βιώματα του ο καθένας ξεχωριστά. Με βάση την καλλιέργεια του νου και της ψυχής του, τελικά με το επίπεδο της συνειδητότητας του, που επιλέγει με διάκριση και αυτεπίγνωση ο καθένας από εμάς να υιοθετήσει και να δεχτεί μέσα του.

Είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπει να πάει χαμένη και μάλιστα σε τέτοιες «ιδανικές» συνθήκες «υποχρεωτικής» απόσυρσης. Γιατί και το «ιδανικό» και το «υποχρεωτικό» ερμηνεύονται ανάλογα με το τι πιστεύει ο καθένας. Για παράδειγμα, κάποιος νιώθει άνεση και μεγάλη εσωτερική ελευθερία, λόγω των αντιλήψεων του σχετικά με τα όρια και την συνειδητή αυτοπειθαρχία. Έτσι, αυτό δεν του φαίνεται καταναγκασμός και αξιοποιείται, ανάλογα, γίνεται επιλογή του. Επιλογή, λέμε! Με διάκριση και επίγνωση. Όχι μοιρολατρία. Αν δεν μπορεί ή δεν επιλέγει να το αλλάξει, το μετατρέπει σε ευκαιρία για περίσκεψη και μελέτη. Το μετατρέπει σε δημιουργικότητα. Ή αντιδρά, αντιστέκεται, υποφέρει... ή το δέχεται και πάλι υποφέρει.... Στην αποδοχή, στην επιλογή δεν υποφέρουμε! Ούτε αυτοεξαπατώμαστε!

Κάποιος άλλος με αποστροφή σε «εσωτερικά» ταξίδια, μελέτη και καθησυχασμό του νου, μόνο με τηλεόραση και μαγείρεμα, αρχίζει να βαριέται, το εκλαμβάνει αφόρητο και «καταπιεστικό» τον εγκλεισμό, που οι «ισχυροί» επιβάλλουν σ' αυτόν (τον αδύναμο, οργισμένο και ανήσυχο πολίτη). Εξαρτάται πως το βλέπει ο καθένας μας. Ανάλογα με το πώς έχει επιλέξει ή έχει αφεθεί να ζει τη ζωή του έως σήμερα.

Αλλά μήπως όλα τα «έως σήμερα» χρειάζονται αλλαγή; Μήπως δίνεται ισότιμα και γενναιόδωρα σε όλους μια ευκαιρία για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, και να τα δούμε αλλιώς ; Και πώς;

Αρχικά, ποιος πιστεύω ότι είμαι εγώ; Γνωρίζω τον εαυτό μου; Θέλω να τον γνωρίσω και μάλιστα σε συνθήκες «αποστείρωσης» και απόσυρσης; Ποιο θα είναι το όφελος ;

Ποιος θέλω να είμαι, ανεξαρτήτως συνθηκών;

Και, αλήθεια, ποιος δημιουργεί τις συνθήκες ;

Και ποιες συνθήκες θέλω να διαμορφώσω για το μέλλον μου μέσα από το παρόν μου;

Τι θέλω να δέχομαι και τι να αλλάζω;

Και αν δεν γίνεται να αλλάζω αυτά που δεν μπορώ, (διότι μου επιβάλλονται), πως μπορώ να τα αξιοποιήσω;

Εκτός από το να γκρινιάζω και να μάχομαι για να ηττηθώ ψυχικά (από έναν απλό κορωναϊό, ή την εξουσία των δυνατών, την κυβέρνηση, δεν ξέρω ποιους άλλους εννοούν...) θέλω πάλι οι άλλοι να φταίνε και εγώ να είμαι το θύμα;

'Η μήπως, μπορώ να αξιοποιώ κάθε ευκαιρία, (ακόμη και του υποχρεωτικού εγκλεισμού μου) για να σκέπτομαι, να αναβαθμίζω τις «ταχύτητες» μου προς όφελος της δικής μου εξέλιξης και δημιουργικότητας;

Μπορώ να καλλιεργώ το επίπεδο της συνειδητότητας μου, αγνοώντας συλλογικούς φόβους, ανασφάλειες και καταπίεση, μένοντας στο παρόν, ελεύθερος, δημιουργικός και αισιόδοξος, διαμορφώνοντας με επίγνωση και στοχασμό ένα Νέο Μέλλον, που φαίνεται μετά βεβαιότητας ότι έρχεται ;

Πως θέλω να συμμετέχω σε ότι διαδραματίζεται και είναι εν εξελίξει; Τι αποφάσεις έχουν κατασταλάξει μέσα μου;

Είναι μια πρόβα για όλους.... Μάλιστα, Πρόβα Τζενεράλε....

Εσύ; Που θέλεις να πάς ;

Στο σούπερ μάρκετ; βόλτα στο τετράγωνο; Μέσα στο Είναι σου; ή Ταξίδι στο Μέλλον που έχεις τώρα την τέλεια ευκαιρία να συνδημιουργήσεις;

Πληκτρολογήστε το κείμενό σας εδώ...